1. Strona główna
  2. Aktualności
  3. Galeria
  4. Video
  5. Jadłospis
  6. Rekrutacja
  7. Kontakt

Artykuły

Rozwój mowy

Jak przebiega rozwój mowy dziecka?

Wiedza o tym jak rozwija się mowa dziecka jest dla rodziców bardzo ważna. Bez tej wiedzy,nie możemy mu pomóc,a nawet więcej - możemy zaszkodzić, wymagając tego, czemu sprostać nie może, lub lekceważąc, przeoczając niepokojące sygnały. Rozwój mowy nie przebiega jednakowo u wszystkich dzieci. Jedne dzieci zaczynają mówić wcześniej, u innych zaś przyswajanie głosek przebiega wolniej. Rozwój mowy uwarunkowany jest genetycznie. Zależy on jednak nie tylko od wrodzonych właściwości organizmu człowieka, ale także od warunków społecznych, kontaktu ze środowiskiem, z innymi ludźmi. Możemy wyróżnić cztery okresy w rozwoju mowy dziecka (wg L. Kaczmarka).

Są to:

Każdy z tych okresów cechuje specyficzna dynamika rozwoju.

Okres melodii

W tym najwcześniejszym okresie, dziecko komunikuje się z otoczeniem za pomocą krzyku. Około 2-3 miesiąca życia pojawia się głużenie-niemowlę zaczyna wydawać różne dźwięki. Nie jest to jeszcze mowa, ale nieświadome ćwiczenie narządów artykulacyjnych. Około 6 miesiąca życia pojawia się gaworzenie, które polega na powtarzaniu i naśladowaniu dźwięków mowy. Dziecko artykułuje dźwięki przypadkowo, ale też powtarza te zasłyszane z otoczenia- "rozmawia" z dorosłymi posługując się prostymi sylabami. Pod koniec pierwszego roku życia dziecko dużo już rozumie, spełnia proste polecenia. Pojawiają się pierwsze wyrazy: mama, tata, baba.

Okres wyrazu

Maluch rozumie o wiele więcej słów, wyrażeń i zdań, niż jest w stanie samodzielnie wypowiedzieć. Komunikuje się z otoczeniem za pomocą wyrazu, ale mowa jest nadal mocno uproszczona. Charakterystyczne jest wypowiadanie tylko pierwszej lub ostatniej sylaby lub końcówki np.: jeszcze- esce, daj- da, pomidor- midol. Stosuje wyrazy dźwiękonaśladowcze: hau, miał, be, me. Wymawia wszystkie samogłoski, oprócz nosowych (ą, ę) oraz najłatwiejsze spółgłoski: p, b, m, t, d, n, k, ś. Pozostałe głoski zamienia na inne np. ciocia-tota, dzieci -deti.

Okres zdania

Między drugim a trzecim rokiem życia dziecko zaczyna budować zdania. Początkowo są to zlepki wyrazowe lub równoważniki zdań. Z czasem pojawiają się zdania trzy i więcej wyrazowe. Pomimo błędów gramatycznych mowa dziecka jest coraz bardziej zrozumiała dla najbliższego otoczenia. Dziecko wymawia większość głosek: p, m, b, pi, bi, mi, t, d, n, ń, k, g, ch, f, w, fi, wi, l, ś, ź, ć, dź, ł, j; a pod koniec tego okresu mogą pojawić się głoski syczące (s, z, c, dz) a nawet szumiące (sz, ż, cz, dż). Najczęściej jednak głoski trudniejsze są zastępowane łatwiejszymi np. szumiące zastępowane są syczącymi.

Okres swoistej mowy dziecięcej

Okres ten trwa najdłużej i prowadzi do pełnego zrozumienia mowy dziecka przez otoczenie. Dziecko zaczyna prowadzić swobodne rozmowy. U dzieci w tym okresie można dostrzec duże zainteresowanie światem i niekończące się pytania o wszystko.

Mowę dziecka trzyletniego, które trafia do przedszkola, cechuje zmiękczanie głosek -sz, ż, cz, dż, s, z, c, dz często wymawiane są jak ś, ź, ć, dź; r może być wymawiane jak j lub l, zamiast f występuje ch i odwrotnie Wyrazy często są poskracane a głoski poprzestawiane.

Wymowa dziecka czteroletniego różni się pod względem dźwiękowym w stosunku do trzylatka. Utrwalają się głoski:s, z, c, dz; dziecko nie powinno ich wymawiać jak:ś, ź, ć, dź; nie powinna już występować zamiana k, g na t, d oraz zamiana głoski l na j, f na ch. Może pojawić się głoska r i głoski sz, ż, cz, dż. Choć dziecko jeszcze je zamienia na s, z, c, dz lub ś, ź, ć, ź.

Mowa dziecka pięcioletniego jest już w zasadzie zrozumiała. Głoski sz, ż, cz, dż,które pojawiły się w czwartym roku życia, zaczynają się ustalać. Dziecko potrafi je poprawnie powtórzyć, ale w mowie potocznej mogą być wymawiane jak s, z, c, dz. Głoska r powinna być wymawiana, ale często pojawia się dopiero w tym okresie.

U sześciolatków mowa powinna być już opanowana pod względem dźwiękowym. Mogą się jeszcze zdarzać pomyłki ale powinny być coraz rzadsze.

Dziecko siedmioletnie mówi poprawnie pod względem artykulacyjnym, gramatycznym i składniowym.

Pamiętajmy o tym, że każde dziecko jest inne i rozwija się we własnym tempie. Jeżeli jednak pojawiają się w jego mowie nieprawidłowości najlepiej skontaktować się z logopedą. Wady wymowy można usunąć, ale trzeba je w porę zdiagnozować i podjąć właściwą terapię. Systematyczna praca zarówno z logopedą jak i w domu z rodzicami przyniesie oczekiwane efekty.

Literatura:

Powrót


Wady wymowy

Wady wymowy

Statystyki pokazują że liczba dzieci, u których stwierdza się wadliwą wymowę, rośnie. Niewłaściwą wymowę mogą powodować dwie grupy czynników: zewnętrzne i wewnętrzne. Do przyczyn zewnętrznych możemy zaliczyć przede wszystkim oddziaływanie wychowawcze środowiska. Oznacza to, że przyczyna nie tkwi w dziecku, ale w jego otoczeniu. Wada wymowy może więc powstać u dziecka, gdy ma ono niewłaściwe wzorce językowe - dziecko, naśladując, przejmuje błędną wymowę, zły akcent, rytm czy intonację. Zła wymowa może również wynikać ze słabego zainteresowania się dzieckiem i jego potrzebami. Czasami rodzice nie zwracają uwagi na sposób wypowiadania się przez dziecko, a czasem celowo utrwalają seplenienie poprzez tzw. pieszczenie się. Czynniki wewnętrzne, które wywołują złą wymowę, to zmiany w budowie anatomicznej aparatu artykulacyjnego bądź też nieprawidłowa budowa i funkcjonowanie narządu słuchu. Do wad nie zalicza się cech wymowy dziecięcej, będących przejawem jej niedojrzałości.

Do najczęściej występujących u dzieci zaburzeń mowy należą wady artykulacyjne, czyli dyslalia. Do tego rodzaju zaburzeń zaliczamy opuszczanie, zastępowanie jednych głosek innymi i zniekształcanie głosek W obrębie dyslalii wyróżniamy wszelkiego rodzaju seplenienia, rerania, nieprawidłową wymowę głosek k, g, bezdźwięczność i inne odchylenia od normalnej artykulacji. .

Seplenienie, czyli nieprawidłowe wymawianie głosek: s, z, c, dz, sz, ż, cz, dż, ś, ź, ć, dź.

Ze względu na sposoby wadliwych realizacji tych głosek możemy wyróżnić: opuszczanie głoski (dziecko w ogóle głoski nie realizuje), zastępowanie jednych głosek innymi głoskami oraz deformację głosek.

Najczęściej spotykamy nieprawidłową realizację głosek: sz, ż, cz, dż, które są wymawiane jak ś ,ź, ć, dź lub s, z, c, dz. Głoski s, z, c, dz mogą być zmiękczone lub wymawiane jak sz, ż, cz, dż.

Jedną z odmian seplenienia jest seplenienie międzyzębowe. Pojawia się ono wówczas, gdy dziecko zaczyna wymawiać głoski s, z, c, dz, tzn. około 3-4 roku życia. Zniekształceniu mogą ulegać trzy wymienione szeregi głosek lub jeden z tych szeregów. Dziecko wymawia te głoski z językiem wsuniętym między zęby. Wada ta nie ustępuje samoistnie.

Inną odmianą seplenienia jest seplenienie boczne. Charakteryzuje się ono nieprzyjemnym brzmieniem. Artykulacja polega na niesymetrycznym ułożeniu całego języka. Szczelina nie tworzy się wzdłuż linii środkowej języka, lecz w częściach bocznych. Przepływ powietrza bywa jednostronny lub dwustronny. Zniekształceniu ulegają głoski s, z, c, dz, sz, cz, ż, dż, ś, ć, ź dź. Może być zniekształcony tylko jeden szereg głosek.

Prócz tego spotyka się seplenienie wargowo–zębowe, przyzębowe, świszczące i wiele innych subtelnych odmian. Jedną z przyczyn seplenienia może być nieprawidłowa budowa anatomiczna narządów mowy, ale także - upośledzenie słuchu, nieprawidłowy zgryz, niesprawność języka i warg, stany chorobowe górnych dróg oddechowych czy też naśladownictwo. Przyczyną seplenienia może być również wymiana uzębienia mlecznego na stałe.

Rotacyzm: zaburzona artykulacja głoski r:

Wyróżniamy trzy wadliwe sposoby realizacji tej głoski: opuszczanie głoski r, zastępowanie głoski r innymi głoskami, deformację głoski r.

Zastępowanie głoski r odbywa się przede wszystkim za pomocą głosek wymawianych już poprawnie- najczęściej są to l, j, rzadziej ł, u, w. Dziecko przed piątym i około piątego roku życia ma jeszcze prawo zastępować rozwojowo głoskę r przez l.

Deformacje głoski r polegają na tym ,że dziecko tworzy zamiast głoski r dźwięk nie występujący w systemie fonetycznym języka polskiego. Na skutek zmiany miejsca artykulacji jej brzmienie jest zdeformowane. Rodzaj takiej deformacji określa się w zależności od miejsca, w którym dziecko realizuje zdeformowany dźwięk. Rotacyzm może być wtedy np. gardłowy, nosowy, języczkowy, krtaniowy, wargowy itp. Główną przyczyną rotacyzmu jest niedostateczna sprawność ruchowa języka, nieprawidłowa budowa narządów artykulacyjnych, głównie języka, anomalie podniebienia twardego, anomalie zgryzowe, naśladownictwo, niedostateczne słuchowe różnicowanie dźwięków. .

Nieprawidłowa artykulacja głosek k, g:

Głoski k oraz g są opuszczane (komin- omin), zastępowane przez inne głoski- najczęściej t d (koń- toń, garnek- darnet) lub są zniekształcane (przemieszczenie miejsca artykulacji przeważnie do krtani).

Nieprawidłowa artykulacja głoski l:

Najczęstszą nieprawidłową realizacją tej głoski jest zastępowanie przez głoskę j (lato- jato, lody- jody). Równie często diagnozuje się deformację głoski l i jest to l międzyzębowe. Przy międzyzębowym l czubek języka wsunięty jest między zęby. Terapię w takich wypadkach zaczyna się od ćwiczeń języka wspomagających jego pionizację czyli podnoszenie się w pozycji pionowej.

Nieprawidłowa artykulacja głosek f, w:

Ta grupa głosek najczęściej jest zastępowana przez inne głoski, już poprawnie wymawiane (są to przede wszystkim głoskami: p, b, ch).

Wymowa bezdźwięczna:

Polega na braku realizacji spółgłosek dźwięcznych i zastępowaniem ich odpowiednikami bezdźwięcznymi. Wyróżniamy wymowę bezdźwięczną całkowitą (zaburzeniu ulegają wszystkie głoski dźwięczne, które mają swoje bezdźwięczne odpowiedniki) i częściową (zaburzenia ulega tylko część głosek). Wymowie bezdźwięcznej towarzyszy zazwyczaj obniżone napięcie mięśni warg i policzków oraz monotonny, cichy głos.

Wymowa bezdźwięczna swoim zakresem obejmować więc może następujące głoski dźwięczne z ich odpowiednikami bezdźwięcznymi: b-p (baran- paran), bi-pi, d-t (dach- tach), z-s (zupa- supa), rz, ż-sz (żaba- szaba), ź-ś (źródło- śrótło), dz- c (dzbanek- cpanek), dż-cz (dżem- czem), dź-ć (dźwig- ćfik), w-f (woda- fota), wi-fi, g-k (globus- klopus), gi-ki.

Zastępowanie głosek dźwięcznych bezdźwięcznymi pojawiać się może jako wada samodzielna lub w połączeniu z innymi zaburzeniami artykulacji. Mowa bezdźwięczna znajduje odzwierciedlenie w pisaniu i czytaniu!

Nosowanie:

Nosowanie zachodzi wówczas, gdy głoski nosowe są wymawiane jak głoski ustne lub odwrotnie- gdy głoski ustne łączą się z rezonansem nosowym. W pierwszym przypadku mówimy o nosowaniu zamkniętym, którego przyczyną jest niedrożność jamy nosowo-gardłowej. W drugim o nosowaniu otwartym, które jest zwykle spowodowane rozszczepem podniebienia. Przyczyną może być również krótkie podniebienie lub nieprawidłowa praca zwierającego pierścienia gardłowego

Jąkanie:

W okresie kształtowania się mowy (tj. właśnie w wieku przedszkolnym 3-6 lat) mówimy o rozwojowej niepłynności mówienia. W wielu przypadkach niepłynność jest zjawiskiem przejściowym i z wiekiem zanika. Zdarza się jednak, że przekształca się ona w jąkanie, które może towarzyszyć dziecku przez długi okres czasu.

Rozwojowa niepłynność mowy jest to zaburzenie swobodnego przechodzenia od jednego elementu wypowiedzi do drugiego oraz zakłócenie jej tempa i rytmu w okresie intensywnego rozwoju językowego. Pojawia się ona w wieku przedszkolnym i związana jest z ogólną ruchliwością dziecka, bardzo szybkim wzbogacaniem się języka i rozwojem myślenia. Rozumienie mowy rozwija się szybciej niż umiejętności wypowiadania się. Reagując zwykle emocjonalnie, dziecko nie może należycie wyrazić swoich myśli. Przy braku właściwej pomocy i życzliwości otoczenia jąkanie się pogłębia i zaczyna towarzyszyć każdej wypowiedzi dziecka.

Normalny proces mówienia polega na szybkich, rytmicznych i skoordynowanych ruchach mięśni wszystkich trzech narządów: oddechowego, fonacyjnego i artykulacyjnego, a napięcie mięśni jest minimalne. Przy niepłynności mowy ta koordynacja jest zaburzona.

Granica między przejściem od rozwojowej niepłynności mówienia do jąkania polega na tym ,że jąkanie rozpoczyna się w momencie, kiedy dziecko lub ktoś z otoczenia uświadomi mu, że nieprawidłowo mówi. Wtedy zaczyna się etap logofobii (lęku przed mówieniem) dosyć charakterystyczny dla jąkania.

Objawy, które mogą pojawiać się przy niepłynności:

Oprócz zaleceń do pracy z dzieckiem w domu i przedszkolu, działania kieruje się przede wszystkim na naukę prawidłowego oddychania, regulację tempa i rytmu wypowiedzi oraz rozluźnienie narządów mowy.

Oprócz konkretnych zaburzeń artykulacji, które logopeda może zdiagnozować i zakwalifikować jako określoną wadę wymowy, dzieci przejawiają również tzw. opóźniony rozwój mowy.

Opóźniony rozwój mowy

Może on współwystępować (i najczęściej współwystępuje) z wadami artykulacyjnymi lecz ponad to cechuje go opóźnienie w sferze słowno pojęciowej:

Wiek przedszkolny to najlepszy i najefektywniejszy okres dla korygowania powstałych wad wymowy czy wyrównywania braków. Dopóki mowa się kształtuje, można ją modyfikować, usprawniać, wpływać na jej rozwój. Po tym okresie, w wieku szkolnym i późniejszym, dziecko ma już utrwalone to, co osiągnęło dotychczas- niestety utrwalone są także wady. Poddawanie terapii zaburzeń mowy w późniejszym wieku, nie jest już kształtowaniem mowy, a jedynie jej poprawianiem. Przebiega wolniej i wymaga intensywniejszych działań zarówno ze strony logopedy, rodziców jak i samego dziecka.

Powrót


Dojrzałość szkolna – czyli co dziecko powinno umieć pod koniec roku szkolnego, przed pójściem do szkoły

Zanim dziecko pójdzie do szkoły, rodzice powinni mieć pewność, że ich pociecha jest gotowa do podjęcia nauki w klasie pierwszej. Przedszkola mają obowiązek wydać Informacja o gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole podstawowej pod koniec kwietnia. Dokument ten opracowywany jest w oparciu o przeprowadzaną dwa razy do roku Diagnozę gotowości szkolnej pięciolatka i sześciolatka. Niezależnie od zawartości tego dokumentu rodzicom potrzebna jest jednak wiedza na temat tego, co oznacza pojęcie: dojrzałość szkolna.

Dojrzałością szkolną nazywa się taki poziom rozwoju dziecka, który pozwala mu sprostać obowiązkom szkolnym. Krótko mówiąc, jest to stopień przygotowania fizycznego, społecznego i psychicznego, który gwarantuje szkolne sukcesy. Nie zawsze jednak te sfery rozwijają się w sposób harmonijny. Zdarza się, że dzieci o bardzo wysokim poziomie rozwoju intelektualnego nie dają sobie rady z nauką, obowiązkami, nową organizacją pracy itp. Dzieje się tak, ponieważ mimo posiadania szerokiego zasobu wiedzy i umiejętności, np. liczenia, czytania, a nawet pisania, nie osiągnęły jeszcze dojrzałości emocjonalnej.

Dlatego tak ważne jest, aby rodzice zwracali szczególną uwagę na usamodzielnienie dziecka, budzenie wiary we własne możliwości i na motywację do pracy, a przede wszystkim na pozytywny stosunek dziecka do obowiązków. Kształtowanie charakteru jest bowiem równie ważne jak rozwijanie intelektu. Można oczywiście ukierunkować i wesprzeć rozwój swojego dziecka w taki sposób, by ułatwić mu osiągnięcie dojrzałości lub wyrównać braki, jakie ewentualnie zauważamy.

Kryteria gotowości szkolnej

Oto dziesięć kryteriów oceny gotowości szkolnej dziecka:

  1. umiejętność koncentracji, skupiania uwagi,
  2. prowadzenia rozmowy "na temat",
  3. odpowiadanie na pytania,
  4. reagowanie na nakazy i zakazy,
  5. rozumienie obowiązujących je norm, a więc i tego, za co jest nagradzane i karane,
  6. rozumienie i stosowanie norm społecznych, które są ogólnie akceptowane,
  7. używanie zwrotów grzecznościowych,
  8. umiejętność dzielenia się,
  9. umiejętność ustępowania, pogodzenia się z porażką, przegraną,
  10. udzielenie z własnej woli pomocy osobie, która jej potrzebuje.

Ponadto dziecko powinno rozumieć zakazy i nakazy społeczne – na przykład konieczność przechodzenia przez jezdnię wyłącznie po pasach, ustąpienia miejsca starszej osobie w środkach komunikacji miejskiej itp. Ważne jest również, by wiedziało, z czym wiąże się nauka szkolna (konieczność siedzenia w ławce, mniej zabawy, inny rozkład dnia, więcej obowiązków, zadania domowe itd.) oraz godziło się z tą zmianą i akceptowało nowy stan rzeczy.

Dla rodziców wynik diagnozy przedszkolnej jest o tyle ważny, że może podpowiedzieć im, jak wspierać swe pociechy w ich rozwoju. Rodzic ma prawo spytać nauczyciela o to, jakie umiejętności i zakres wiedzy dziecko opanowało, jakie pojawiają się trudności i jak sobie z tym radzić.

Obserwacja i ćwiczenia z dzieckiem w domu

Jako rodzice możemy prowadzić obserwację własnych dzieci w zakresie samodzielnych umiejętności oraz posiadanej wiedzy o świecie. Musimy jednak pamiętać, by oceniać dziecko obiektywnie i zgodnie ze stanem faktycznym, co jest oczywiście z samego założenia trudne.

Lista umiejętności 5- i 6-latka:

Ćwiczenia rodziców z dzieckiem w domu powinny obejmować wszelkie aspekty działalności i rozwoju dziecka przydatne w okresie nauki szkolnej. Wszystkie muszą być prowadzone systematycznie, a jednocześnie posiadać przede wszystkim formę zabawy. Należy uwzględnić w nich możliwości dziecka i pamiętać, by nie narzucać mu zbyt dużej dyscypliny, bo możemy osiągnąć efekt odwrotny do zamierzonego, czyli zrazić je do szkoły. Wykorzystujmy okazje, które zdarzają się w czasie codziennych zajęć i działalności dziecka w domu. Uczmy je niejako "przy okazji". Ważne też, by nie oczekiwać szybkich rezultatów i natychmiastowych postępów.

Istotne jest również urozmaicanie działalności dziecka i stawianie mu zadań różnorodnych, które podniosą atrakcyjność nauki i zachęcą do starań. Nagradzajmy postępy i nie krytykujmy braków czy porażek – działamy po to, by dziecko czegoś nauczyć i wydobyć z niego potencjał, jakim dysponuje w sposób naturalny. Zaangażujmy dziadków i rodzeństwo – wspólna zabawa, skierowana na doskonalenie umiejętności i wzbogacanie wiedzy dziecka, przyniesie najlepsze efekty.

Powrót


Test praktyczny dla rodziców badający przygotowanie dziecka do szkoły

Motoryczność i wyczucie własnego ciała

  1. Czy Twoje dziecko porusza się po placu zabaw zręcznie, pewnie i bez lęku?
  2. Czy potrafi utrzymać równowagę, wspinając się po drabinkach, nie spada lub nie trzyma się kurczowo urządzenia?
  3. Czy potrafi naśladować ruch, np. skradać się jak Indianin?
  4. Czy potrafi rzuca piłką do celu i ją złapać?
  5. Czy Twoje dziecko lubi ruch i dużo biega?
  6. Czy potrafi trzymać mazak lub pisak( Przy pomocy kciuka i palca wskazującego) i czy w czasie pisania nie naciska zbyt mocno na kartkę?
  7. Czy dziecko potrafi kolorować figury i czy wychodzi za linię?
  8. Czy potrafi zapinać guziki i zamki błyskawiczne?
  9. Czy potrafi wycinać proste figury?
  10. Czy reaguje adekwatnie na ból?
  11. Czy potrafi odnaleźć odpowiednie formy na obrazkach?

Myślenie i język- kognitywne warunki

  1. Czy Twoje dziecko rozumie krótkie historie, czy potrafi je w prosty, ale rzetelny sposób opowiedzieć?
  2. Czy potrafi znaleźć proste związki przyczynowo- skutkowe?
  3. Czy potrafi rozpoznać podstawowe kolory i proste formy i je nazwać?
  4. Czy interesuje się liczbami i literami? Czu ma ochotę napisać swoje imię?
  5. Czy potrafi już liczyć i dodawać, np. w czasie zliczenia oczek na kostce do gry?
  6. Czy potrafi zapamiętać imiona innych dzieci, czy pamięta tekst piosenek lub rymowanek?
  7. Czy mówi wyraźnie i głośno?
  8. Czy potrafi wypowiadać się pełnymi zdaniami i opowiadać o zdarzeniach w sposób zrozumiały?
  9. Czy w czasie majsterkowania, budowania lub malowania wykonuje konsekwentnie zadanie czy zapamiętuję polecenia?
  10. Czy jest wytrwałe, nawet wtedy, gdy coś się nie od razu powiedzie?
  11. Czy potrafi zająć się jedną sprawą przez około 10 – 15 minut i doprowadzić ją do końca?
  12. Czy potrafi wykonać zadanie poprawnie i starannie?

Emocje i empatia

  1. Czy dziecko wierzy w siebie i swoje możliwości?
  2. Czy potrafi adekwatnie okazywać swoje uczucia?
  3. Czy Twoje dziecko radzi sobie od czasu do czasu z lękiem?
  4. Czy potrafi cierpliwie poczekać na coś?
  5. Czy potrafi znieść rozłąkę z Tobą i przez pewien czas pozostać bez bliskiej osoby?
  6. Czy jest pewne siebie?
  7. Czy cieszy się z powodu pójścia do szkoły?
  8. Czy potrafi bawić się z innymi dziećmi, czy nawiązuje kontakty z rówieśnikami?
  9. Czy potrafi bronić swojego stanowiska?
  10. Czy zna zasady współpracy z innymi i czy stosuje się do nich?
  11. Czy potrafi samodzielnie nawiązywać kontakty z innymi dziećmi?
  12. Czy potrafi rozwiązywać konflikty i czy akceptuje rozwiązania innych?

Rodzicu

Jeśli poświęciłeś trochę czasy i oceniłeś umiejętności własnego dziecka za pomocą powyższego tekstu, możliwe, że na niektóre pytania odpowiedziałeś „nie”. Jest prawie niemożliwe, aby wszystkie odpowiedzi były twierdzące w przypadku konkretnego dziecka. Niektóre odpowiedzi przeczące odpowiadają średniej i nie powinny cie niepokoić. Test powinien wskazać, w jakich zakresach Twoje dziecko powinno najbardziej skorzystać z pewnych ćwiczeń. Dojrzałość szkolną można wzmacniać przez stosowanie odpowiednich form zabawowych. dzieci potrzebują czasy, żeby wymagania nie były zbyt niskie, ani zbyt wygórowane. Jeżeli odpowiedzi przeczących było dużo i masz wątpliwości, czy dziecko osiągnęło dojrzałość szkolną, będzie sensownym intensywne wspieranie dziecka i nawiązanie kontaktu z przedszkolem. Wychowawca ma rzetelne informacje o osiągnięciach rozwojowych Twojego dziecka i może rozwieje Twój niepokój. Jeśli mimo to będziesz miał dużo niepewności co do przygotowania dziecka, nie unikaj kontaktu z fachowcami(pedagogiem i psychologiem) i poproś ich o radę.

Powrót


Mamo i tato!

Mowa jest jedną z ważniejszych umiejętności jaką zdobywa dziecko. Jej rozwój trwa przez wiele lat i przebiega w indywidualnym tempie. Rola rodziców w prawidłowym rozwoju mowy jest olbrzymia. Rodzic pełni funkcję przewodnika po świecie nazw. Aby dziecko dobrze funkcjonowało w społeczeństwie, należy zadbać, by przyswoiło mowę wraz z wielością nazw przedmiotów i zjawisk, które nas otaczają w codziennej rzeczywistości. W wieku przedszkolnym, dziecko błyskawicznie czerpie wiedzę o otaczającym nas świecie a zadając mnóstwo pytań, pokazuje jak bardzo interesuje się tym co nas otacza.

Oto kilka prostych wskazówek i rad dla rodziców pragnących zaangażować się w proces stymulowania mowy swojego dziecka:

  1. Mówcie do dziecka o otaczającym go świecie podczas codziennych czynności, zabaw, spacerów np. „A teraz zakładamy czapkę, kurtkę i buty. Pokaz buty i powiedz buty”. „Spójrz to drzewo to dąb. Na nim rosną żołędzie”
  2. Dostarczajcie bodźców dźwiękowych: słuchanie i śpiewanie piosenek - jest to ćwiczenie językowe, rytmiczne a zarazem terapeutyczne.
  3. Czytajcie dziecku bajki, rymowane wierszyki, wyliczanki.
  4. W rozmowie z dzieckiem unikajcie zdrobnień, spieszczeń - „języka dziecinnego”, dostarczajcie dziecku prawidłowy wzorzec językowy danego słowa.
  5. Nie tłumcie w dziecku naturalnej skłonności do mówienia - gdy zadaje wiele pytań nie irytujmy się tylko cierpliwie i wyczerpująco udzielmy odpowiedzi. Stwarzajmy dziecku okazje do wypowiedzenia tego co przeżyło np. dzielenie się wrażeniami z przedszkola.
  6. Dbajcie o mocną więź emocjonalną. Głaskajcie, przytulajcie, chwalcie dziecko. Zachęca to, do kontaktów werbalnych i wzmacnia więź emocjonalną z dzieckiem.

W miesiącu wrześniu zostały przeprowadzone wśród dzieci przesiewowe badania logopedyczne. Na ich podstawie oraz w wyniku obserwacji wychowawców i logopedy, wyłoniono dzieci ze wskazaniem do uczestnictwa w terapii logopedycznej.

Zajęcia logopedyczne odbywają się raz w tygodniu, w środy od godziny 12.30 do 14.30. Prowadzone są w małych 2-3 osobowych grupach lub indywidualnie, w zależności od potrzeb dzieci. Zarówno metody pracy jak i pomoce logopedyczne dostosowane są do indywidualnych możliwości psychofizycznych dzieci.

Powrót